Het is de gehele afgelopen week ’s avonds al lastig geweest om in slaap te komen. Zo ook nu weer, de laatste avond voor we op vakantie gaan. Al draaiend probeer ik de beste houding te vinden maar het blijft moeizaam de slaap te pakken. Morgen op vakantie en de bagagelijst spookt door mijn hoofd; heb ik alles wel klaar gelegd, ligt de gehele tent wel in de auto, de laarsjes van de jongste waar had ik die ook alweer ingestopt, etc.,etc.. Dan ook nog de zorgen over de weersvoorspellingen. Ze zijn niet best, grote kans dat ik onze VGZ, met nieuwe varioluifel, in de regen moet opzetten. Als ik ergens een hekel aan heb is het wel regen met opzetten en afbreken!
Al malend en draaiend komt uiteindelijk dan toch de slaap en beland ik in een droom.
We hebben het beste plekje op het randje van de fjordcamping in Kinsarvik, Noorwegen. Een betoverend uitzicht op de Eidfjord en de ingangen van de Hardanger- en Sørfjord. Ik loop eens rond onze VGZ en ben zeer tevreden over de tent en mezelf. Hij staat er knap bij. Een klein plooitje in het linker windscherm, een kniesoor die daar op let. Verder staat hij snaarstrak, een echt plaatje. Bovendien in recordtijd opgezet met jengelende kinderen en een wat zeurende vrouw als publiek. Voorwaar geen slechte prestatie en zeer tevreden zet ik me op een echte De Waard stoel onder de varioluifel. Een goede investering concludeer ik inspecterend vanuit mijn stoel. Een mega echt bruikbare ruimte is er met die luifel voor onze tent ontstaan, die hadden we eigenlijk veel eerder moeten aanschaffen.
In de verte hoor ik gerommel boven de Hardangervidda die achter ons is gelegen, maar schenk er geen aandacht aan. Vrouw en kinderen zijn vanmiddag naar het zwembad. Ik besluit een boek te pakken en me comfortabel te nestelen onder onze nieuwe varioluifel. Met een glas wijn geniet ik van de rust en mijn boek. Verzonken in de spannende medische thriller heb ik niet in de gaten dat het gerommel boven de Vidda snel dichterbij komt. Weldra begint het te regenen. Vette druppels roffelen op het tentdoek en doen me onbewust nog meer genieten van tent, omgeving, boek en wijn. Ik neem een slokje van de zoete witte locale wijn en dompel me weer onder in het boek. De regen wordt steeds heviger zonder dat ik het opmerk. Ook wordt het steeds donkerder, maar voor het lezen geen probleem. Plotseling wordt ik ruw uit mijn concentratie gehaald omdat mijn stoel begint te schuiven! Het glas wijn op tafel valt om en het dringt langzaam tot me door dat het ongenadig hard is gaan regenen. Nauwelijks kun je nog een hand voor ogen zien. De aarde onder mijn voeten en stoel schuift. Alles schuift! Met benen als van rubber tracht ik op te staan, maar het mislukt. Met zwaaiende armen probeer ik me vast te klampen aan iets, maar grijp uitsluitend lucht. Het randje van de fjord komt steeds dichterbij. Wanhopig zwaai ik met armen en benen om ergens grip op te krijgen maar het mislukt. Ik probeer te roepen, maar meer als een hees piepje komt er niet uit mijn keel. Alles blijft maar door schuiven richting Fjord en ja het onvermijdelijke gebeurt, met mijn hele hebben en houden schuif ik het randje over de fjord in. Een eindeloze en geruisloze vrije val maak ik met mijn tent en krijg op miraculeuze wijze de dikke middenmast te pakken van de varioluifel. Uiteindelijk raken we het water en gaat alles kopje onder. Ik spartel uit alle macht om weer boven te komen me aldoor krampachtig vasthoudend aan de middenmast van de vario. En “plop” ja hoor alles komt weer boven water en het wordt doodstil rondom me heen. Al watertrappend kijk ik in het rond. We drijven langzaam met het getij de Fjord uit. Maar hé wat vreemd de gehele tent staat nog gewoon overeind en prachtig strak afgespannen. Op het water! Uit alle macht probeer ik zwemmend en trekkend aan de middenmast van de vario alles naar de kant te krijgen om te redden wat er te redden valt, maar het lukt niet. Wat ik ook probeer, langzaam maar zeker drijven we verder weg de fjord uit richting zee. Plots zie ik een auto staan op de fjordweg, een donkere Jaguar met daarnaast een besnorde man met een zware bril op zijn neus. Ik tracht te roepen maar er komt geen geluid uit mijn keel. Ik zie een blik van herkenning maar ik kan hem even niet plaatsen. Hij ziet alles met lede ogen voorbij drijven maar kan niets doen. Een paar honderd meter verder zie ik weer een auto staan op dezelfde weg, een Landrover met daarnaast een man die iets naar me schreeuwt, ik kan het niet verstaan. Hij gooit een lang touw met een reddingsboei naar me toe. Met mijn vrije linker hand probeer ik, met een ultieme poging die te grijpen, maar ik kan er nét niet bij. De man naast de Landrover roept opnieuw iets naar me en nu kan ik het wel verstaan:
"Je bent de regenkapjes vergeten te plaatsen op de masten” schreeuwt hij. Stomverbaasd kijk ik naar de masten van mijn drijvende tent, en zie dat hij gelijk heeft. Shit, vergeten!
Uit het niets een felle bliksemschicht en een enorme donderklap…
Ik zit recht overeind in bed, badend in het zweet en zwaaiend met mijn armen maak ik bewegingen die vaag wat weg hebben van zwembewegingen. Mij vrouw is wakker geschrokken en vraagt wat er is. Onverstaanbaar mompel ik iets over vakantie, tent en water. Resoluut sta ik op uit bed en trek mijn badjas aan. Wat ga je doen schat vraagt mijn echtgenote. Ik moet de regenkapjes van de tent even zoeken zeg ik tegen haar, want die ben ik vergeten bij de tent te doen in de auto………….
je zou er bijna Tureluurs van worden
) zijn aan het overwegen om eens midwinter met (dak- 
